اشعار

قلبی که به دست غصه ها زنجیر است            مانـنـد هــوای سـامـرا دلـگـیر است

آقــای جــوان شـهــر غــم هـا دیـگـر            از شـدّت ظـلم این زمانه پـیـر است

زخـمی شـده از زهـر، گـلـوی مـولا            زهـری که به بُرّندگی شمـشیر است

یـک مــادر قــد خـمــیـده از راه آمـد            بالای سـرش نشست...اما دیـر است

انـگـار که زخـم چـهـره را می بـیـنـد            چشمان ترش محو همان تصویر است

یک کـربـبـلا عـطـش بـرایش مـانـده            نـوشـیدن آب هـم که بی تاثـیـر است

نـیـمه شب سـامـرا و دوری...انگـار            این غصه به آه هرشب من چیره ست

ما را به دعـای خیر خود مهـمان کن            آقـا نـفـس حـق شـمـا اکـسـیـر اسـت

تنهـا نه اینکه بر تن تو جـامۀ عـزاست           حتی سیـاه پوش غمت سُـرّ من رئاست

غم، واژه ای که بیشتر از هر کس دگر           با چـشم هـای دائـم الأشـک تو آشنـاست

تنهـا، غریب، گـوشـۀ سـرداب خـانه ات           بر گونه هایت اشک عزای پدر رهاست

ایـن روزهـا اگـر کـه نـداریـد زائــری           ما را به سامرا ببر، اینجا پر از گداست

انــگــار مــاتــم تــو تــمـامـی نـدارد و           هر روز، سینۀ تو به یک داغ مبتلاست

تـو سـوگـوار خـانـۀ آتـش گـرفــتــه ای           اما شکستن تو در این داغ، بی صداست

مثل هـمـیـشه آخـر شعـرم رسید و بـاز           دستم به دامن تو و امضای کـربـلاست

وقـتی دلـم ز گـریـه سبـکـبار می شـود            سرمست عشق و تشنۀ دیـدار می شود

با شـوق ســامـرای تـو پـرواز می کـند            خـلـوت نـشـیـن گـلـشـن ایـثـار می شود

برخاک تو ز چشم فشانم سرشک غـم            اشکـی که چـلچـراغ شب تـار می شود

چشمم که بر ضریح غـریب تو می فتد            دنـیــا دوبــاره بـر سـرم آوار می شـود

آزاده آن کسی ست که دربـند عشق تو            با یک جـهـان امـیـد گـرفـتـار می شود

گرخار لب به وصف و مدیح تو وا کند            از فـیض مدحتت گل بی خـار می شود

ای عسکری لقب ز غمت هرکه اشک ریخت            آن قطره اشک گوهر شهـوار می شود

قــربــان آن دلی که ز بـیــداد دشمنـان            با شعـله های زهـر شــرر بار می شود

هر غنچه ای که بشکفد از گلشن وجود            بر عمرِ چون گـل تو عزادار می شود

روزعزای توست که مهدی است نوحه گر            روزی که صرف گریۀ بسیار می شود

ظلمی که در مـدینـه به آل رســول شد            بار دگـر به سـامـره تـکـرار می شـود

آسوده درجزاست«وفایی» هرآن کسی            اینجـا مـحـب عـتـرت اطـهـار می شود

گـدای کـوی تـو آقـاسـت یـا ابـاالحـجـة            که زیـر سـایــۀ مـولاسـت یـا اباالحجة

نـگـفـتـه، حـاجـتِ دل را بـرآوری آقـا            ز بس که لطف تو با ماست یا اباالحجة

به خـوان نـعـمت تو انـبـیاء بـنـشـسـتند            که دست جود تو غوغاست یا اباالحجة

هــزار حـاتـم طـایـی گـدای سـفـرۀ تـو            که سفـره دار تو یکـتـاست یا اباالحجة

که گفته گوشۀ تبعید فیض جاری نیست            کـرامـت تـو ز بـالاسـت یـا ابـاالحـجـة

بهارها همه دم صحـبت از گُـلت دارند            گُـل تو یـوسف زهـراسـت یا ابـاالحجة

هزار یوسف مصری غـلام یـوسف تو            دَمَت هـزار مـسـیـحاسـت یا ابـاالحجـة

خــبـر دهـنـد به اردوی ســوگـوارانت            بـسـاط نــالــه مـهـیّـاسـت یـا ابـاالحـجة

صـدای نـالـۀ مـهـدی به گـوش می آیـد            که نـور چـشـم تو تنهـاست یا اباالحجة

عـزای غـربت تو بـوی مـجـتـبی دارد            دلـت کـرانــۀ غــم هـاست یا ابـاالحجـة

مخور که زهر جفا در طعام می ریزند            کـنـار سفــره ات اعـداست یا اباالحـجة

فراق و غربت و تبعید و رنج، قوت تو شد            که غصه یـار تو مـولاست یا اباالحجة

هـنـوز یـار نـداری که یــاری تو کـنـد            که از مـزار تـو پـیـداست یا ابـاالحجـة

شکسته باد نظامی که حرمت تو شکست            مـزار تـو هـمه دل هــاست یا ابالحـجة

هـزار گـنـبـد تابـان به مـرقـدت روشن            که فرشت عرش معلّاست یا اباالحجـة

مـلائک حـرمـت با وقـار می گــویـنـد:            که کـربلای تو این جـاست یا اباالحجة

سـلام مـا به تو و سـامـرای اطـهـر تو            ســلام مـا به حــرمـخــانــۀ مـنـوّر تـو

سلام بر تو و بر حُرمتت که جبـرائیل            جـبـیـن گــذاشـتــه بـر آسـتــانـۀ در تـو

سلام ما به تو ای عسکری لقب که خدا            نهاده خیل ملک را معیـن و عسکر تو

سلام ما به شکوه و به شوکت و قدرت            که آگه ست از این قدر و جـاه داور تو

قسم به عمر کمت ای گل بهشت رسول            دوبـاره زنـده شـده یـاد عـمر مـادر تو

سـلام مـا به دل پـاره پــاره ات هـر دم            سـلام اهـل سـمـاواتـیـان به پـیــکـر تو

سلام ما به تو و آن گـلی که از داغـت            شــرر گـرفـتـه دل او کـنـار بـسـتر تو

ز بس که رعشه بجانت فتاده بود از زهر            به دست او شده سیـراب لعـل اطهر تو

صـــدای آیــۀ امــن یـجـیــب مــی آیــد             بپاس آن گــل درد آشنـا و  مضطر تو

برای روز ظهورش تو خود دعائی کن            که مستجاب شود هر دعا ز محضر تو

به روز حشر "وفائی" کجـا غمی دارد            اگـر که ثـبت شـود نـام او به دفـتـر تو

ای قــبـلـۀ حــرم، حـرمِ ســامـرای تـو           بـیت الــولای دل حــرم بـا صفـای تـو

قــرآن یـگـانـه دفـتـر مـدح و ثـنـای تو              روح مـلک کـبوتر صحن و سـرای تو

آئـیــنـۀ جــمــال خــداونــد ســرمـــدی

فـرزند پـاک چـار عـلـی، سه محـمدی

رضوان بدان جلال و شرف سائل درت              خورشید سجده برده به صحن مطهرت

روح رضاست در نفس روح پـرورت              نامت حَسن نه بلکه حَسن پای تا سرت

میـراث زهـد و نـور هـدایت ز هادیت

عـلــم امــام هـشـتــم و جــود جـوادیت

معصــوم سـیــزده ولــی الله ذوالـمـنـن              ابن الـرضای سـومـی و دومیـن حـسن

گل ریزد از بهشت به خاکت چمن چمن              شرمنده در ثنای تو از کوچـکـی سخن

دُر کـلام و لـعـل لـب گــوهــری کـجـا

وصف ابــا مـحـمـدنِ الـعـسگری کجـا

انــوار ده امــام درخــشـد ز روی تــو              یـادآور رسـول خــدا خُـلق و خـوی تو

زیـباترین دعــای ملک گـفـتـگـوی تـو              مسجـود جنّ و انس بُود خاک کوی تو

بحری که درصدف، دُرّ جان پَروَرد تویی

در دامـنـش امـام زمـان پـرورد تـویی

ویــرانـۀ مــزار تـو مسـجــود آسـمــان              قـبر تو کعبۀ دل و صحنت مطاف جان

زوّارهر شب حـرمت صاحب الـزمان              کـوری چـشـم دشـمنت ای قـبـلۀ جهـان

تنها نه سـامـره، همه عالم دیار توست

هر جـا رویم در بغل ما مــزار توست

قـبر مـطهـر تو اگــر چـه خــراب شـد              یـا بر حـریــم تو ستـم بـی حـسـاب شد

وآن دلربا ضریح؛ نهـان در تـراب شد              هرچند قـلب شیعه از این غم کباب شد

هـر روز قـبـۀ تـو فـروزنـده تـر شـود

جاه و جـلال و مرتـبه ات زنـده تر شود

ای نُـه سـپـهـر فـرش رفـیـع عـبـادتـت              ای لطف وجود و مرحمت و بذل،عادتت

اقــرار کــرده دشـمـن تو بـر سـیـادتت              یـاد آمـدم بـه فـصـل جـوانـی شـهـادتت

ای زخم دل هماره فـزون از ستاره ات

از ما سـلام بـر جـگـر پــاره پــاره ات

با آن که در محـاصره بودی تو سال ها           دیـدی ز دشمنان، غـم و رنج و ملال ها

کـردنـد بـا تـو از ره طغـیـان جـدال ها              دادی به شیعه عـزت و قـدر و جلال ها

نـور ولایتت ز دل حـبـس ای شگِـفـت

چون آفـتاب یک سـره آفـاق را گرفت

داغت به قلب شیعه شراری عـظیم شد              خـون بر دلت ز کـیـنۀ اهـل جحـیم شد

روح تو در بـهـشـت الـهــی مـقـیـم شد              با رفـتن تو حـضرت مـهـدی یتـیـم شد

یا بن الحسن از این همه بـیداد، الامان

عجّل علی ظهورک یا صاحب الزمان

ای عـدل تـو زوال سـتـم گـسـتـری بـیا              نـادیـده کـرده بر هـمه روشـنگـری بـیا

ای آخــریـن دُر؛ صـدف کـوثـری بـیـا              ای نـور دیــدۀ حــسـن عـسگــری بـیـا

تا کی فـراق روی تو آتش به جان زند

تا کی به شیعه خصم تو زخم زبان زند

ای خوانده جنّ وانس و ملک پیر و مقتدات              تو جان جان عـالـمی و جـان ما فـدات

خُـلـق عـلی و خُلـق نبی جـلـوۀ خـدات              میثم به این دو مصرع نیکو دهد ندات

یا صاحب الزمان به ظهورت شتاب کن

عالم ز دست رفت تو پا در رکاب کن

پـر پـرواز گـشـودی و مـهـیـا شـده ای            زهـر افتاده بجانت که چـنین تا شده ای؟

زندگانی تو ترکیب هـزاران داغ است            آنچه اجــداد تو گشتند تو یکجا شده ای

کـمرت خـم شده و تاب و تـوانت رفته            با همین دست به دیوار چو زهرا شده ای

سالها مثـل عـلـی خـانه نـشـینت کردند            خوب همدرد غم و غربت مولا شده ای

جگرت مثل حسن سوخته صدپاره شده            آه بـا آتـش ایـن زهــر مــداوا شــده ای

چه شده باتو که دائم بخـودت میـپـیچی            لـحـظـۀ آخـر خـود مثل مـعـما شده ای

هرچه آمد به سرت تیر به قلبت که نخورد            سنگ باران وسط هـلـهـله آیا شده ای؟

راستی پـیـرهنت را ز تـنت دزدیـدنـد؟            راسـتی از اثــر تـیـغ مـجــزا شده ای؟

زخـم شـلاق نـشـسـتـه به تن دختر تو؟             چقدر خون جگر از زخم زبان ها شده ای؟

راستی در وسط طشت سرت را بردند؟            بسوی خواهر خود گرم تماشا شده ای؟

زهر افتاده به جـان جـگـرم مهدی جان           لرزه انداخت ز پا تا به سرم مهدی جان

به لب خـشـک پــدر آب گـوارا برسـان           که من از سوز عطش شعله ورم مهدی جان

قـدح آب هـمـینکه به لـبـم شـد نـزدیـک           غم لب های حسین زد شررم مهدی جان

قبل از آنی که به دل زهـر اثـر بگذارد           کشته از صحنۀ دیوار و درم مهدی جان

لحـظه ای نیست عزیزم که تداعی نشود           وقعـۀ کـرب و بلا در نـظرم مهدی جان

زینب و بزم یزید و لب خشکیده و چوب           خون قلبم چکد از چشم تـرم مهدی جان

مـی درخـشـد رخ مــاه تـو بــیــاد آوردم           سـر نـورانـی هـجـده قـمـرم مهدی جان

تـب دارتـریـن تـب زدۀ بـسـتــر دردم            پُـر سـوز ترین زمـزمـۀ حـنجـر دردم
رنگ رخ مـن بر همگـان فاش نموده            در بــاغ نبی جــلــوۀ نـیـلــوفــر دردم

فـریاد عـطـش زد دهـن سـوخـتـه ام تا            تر شد لب خشکیده اش از ساغر دردم
جای عرق از چهرۀ من زهـر چکیده            پــیــغــامـبـر خـســتــه دل بـاور دردم
بر زیر گلـوی جـگـرم دشـنه کـشیدند            من کـشـتـۀ تــیــغ شـرر لـشگـر دردم
آتـش فکـنـد بر قــد و بـالای سـپـیـدار            یک ذرۀ نــاچــیــز ز خـاکـسـتر دردم
خـون گریه کند اخـتر و مهتاب بـرایم            افــلاک شـده مــسـتـمـع مـنــبـر دردم